WD - Wilcza Dolina/Wspólne Dzieło:)

-

Skąd tyle Wilczych Dolin?😅

5 sierpnia Wilcza Dolina będzie miała 25 lat. Sporo jak na świat wymyślony przed dwie nastoletnie siostry. Pamiętam, że tamtego dnia (roku 1996-tego) było pochmurno, prawie deszczowo, a my z Martą siedziałyśmy na takiej butwiejącej wierzbie rosochatej głęboko w polach/krzaczorach i zaczynałyśmy razem skrobać w zeszycie pierwsze dialogi wspólnej powieści (tak to szumnie nazywałyśmy). Każda miała swoje postacie. Pisałyśmy to wiele lat, niemal do chwili założenia własnych rodzin. No i wtedy też doliny też "założyłyśmy" osobne - innymi słowy każda zabrała swoje zabawki i poszła do własnej piaskownicy:) Marta była wierna Vendzie i DaWernowi, moi zmienili imiona i... zdarzyło się nawet, że rasę i niedawno też płeć:) W kilka lat później każda miała napisaną swoją WD.

Marta stworzyła dwa cykle z Wilczej Doliny i prosperuje naprawdę imponująco. (Czytałam trzeci tom i zdecydowanie - kto czeka, będzie zadowolony😉)

Wprawdzie również w 2016 udało się zaistnieć pierwszej wersji mojej osobnej już historii (ta z wilkiem), ale nakład był bardzo niski. Teraz dodrukowałam zmienioną Baśń, żeby sobie była na świecie - tak po prostu. I przy innej okazji napiszę jeszcze może o tym.

 


Ale dziś wygrzebałam coś jeszcze z profilu siostry "God-M" - to filmik Marty:) z jej profilu autorskiego - o początkach i o księdze WD. Dzięki, Marta - i w sierpniu świętujemy:)




Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Baśń o Wilczej Dolinie - Rozdział pierwszy

-
Obraz
  Z okazji 26- lecia WD - zapraszam na pierwszy rozdział:) Usiądźcie wygodnie, Baśń się rozpoczyna... Rozdział I Spośród wielu zim, w które dane mi było ogrzać się przy ogniu, jedną pamiętam w szczególny sposób. Dawno temu zawitała ona w naszą dolinę, ale do dziś, choć zapach idącego mrozu co rok taki sam się zdaje, każde jego przyjście stawia mi tamte dni przed oczami. Z nimi zaś zimę, która dziś jest już tylko przez bardów opiewana. Roku tysięcznego nastała, a ten, jak wróżbici dawno przepowiedzieli, przywrócić miał panowanie Północnego Królestwa. To, gdziekolwiek istniało przed wiekami, zaginęło gdzieś głęboko na rubieżach świata wśród nadmorskich szczytów. Kiedy zaś zaczyna się ta historia, góry owe północne nie należały do nikogo, a wysokie pasma skalistych masywów i niegasnąca zła sława tamtejszych odludzi sprawiały, że nikomu nie chciało się o nie upominać. Stare legendy krążyły tylko w świecie. O twierdzy wznoszącej się gdzieś w tych górach przed setkami lat. O tym,
Czytaj więcej

Baśń o Wilczej Dolinie

-
Obraz
Sprzedaż u autorki:)                         Prolog Księżyc oświetlał pola pod oblężonym zamkiem. Było tak jasno, że idący na czele wzburzonych rycerzy palatyn mógł obyć się bez pochodni. – Pełnia… – Łypnął na okrągłą tarczę bladego miesiąca, nie udając nawet, że nie odczuwa lęku. – A my szukamy… – Skrzywił się, bo dziwaczne słowa, które miałby powtórzyć po jednym z giermków nie przechodziły mu przez gardło. – Tego utopca, co to, panie, wydrapał się z grobu… – Młokos w lot pojął, że nie brzmiało to mądrze. Mimo wszystko dodał: – I był… bardzo włochaty. Pokiwali głowami, bez kpiny – wszak tkwili pod Duszańcem i o okrągłym księżycu… Palatyn zacisnął dłoń na rękojeści srebrnego sztyletu. Dziesięć lat minęło, odkąd księżycowej pełni tutejsza księżna została znaleziona martwa we własnym łożu. Mówiono, że miała rozpłatane gardło i ślady zębów bestii na ciele. Niektórzy też sądzili, że to jej własny mąż o pełni potrafi zmieniać się w wilka, i że istota uchodząca wtedy z
Czytaj więcej

Wiedźma z Bronaczowa - fragment rozdziału czwartego

-
Obraz
  Rozdział czwarty o tym jak to król Kazimierz trafił do zapowietrzonej wsi i o białym gołębiu, którego to postaci Bóg wzbronił wiedźmom przyjmować   (fragment)     Po strawie, przyszedł czas obiecanej niespodzianki. Opuściwszy Skawinę, król kazał skierować poczet ku bukowskiemu gościńcowi, by korzystając z pogody i wyśmienitej widoczności popatrzeć z Rzepką na góry. Tak, może niewielu rozumiało królewskie kaprysy, ale monarcha postanowił najzwyklej pod słońcem pokazać trochę świata prostej katowskiej córce. Do tego blisko było na Bukowie, gdzie owych Kmiecików szukali. – Jaki tu spokój... – Oczy Rzepki zamgliły się szczęśliwie, kiedy nienawykła do takich widoków kobieta chłonęła nowy sobie świat. – Nie masz lepszej niespodzianki nad tą! Król dokładnie tego się spodziewał i tego chciał. Uśmiechnął się kolejny raz napawając się jej podziwem. Dla ujrzenia zachwytu w oczach dziewczyny, której nigdy nosa nie dane było wyściubić poza Kraków i ojcowe obejście, kazał drogi nadłożyć i t
Czytaj więcej